Category: Hayat

Bugün kıymetli birine “sen yazmamış gibi, ben de okumamış gibi yapsaydık” dedim bir yazısı için. Devamı uzundu, ne orada uzattım, ne de burada yazmayı istiyordum. ama o kadar beni düşündürmeyi beceren bir insan ki, kafamda dönen düşünceler durmadı bir türlü…

Bu ara çok yazmak, okumak istemiyorum. Ama seyredebileceğim en ticari Amerikan dizisi de, dinleyebileceğim en pespaye müzik de kafamı durdurmuyor. Okumamış gibi olmakla, yazmamış gibi yapmakla, düşünmemiş ve düşünmüyor ve düşünmeyecek gibi olmaya çalışmakla bir şey değişmiyor.

Çok fazla kelebek uçuyor kafamda, ama sık sık dönüp gelen bir tanesi var. Kendi kıymetinden şüphesi olanlar saygı görme peşinde, kendi aklından şüphesi olanlar akıl verme derdinde. Kimlik, aile, aşiret, kabile, millet, çevre, aşk, dostluk, arkadaşlık, para, bilgi, zeka, cazibe, güzellik, güç… Herkes birşeyi ispat etme, bir şeye ulaşma, bir şey olma derdinde. Hepsinin ortasında merkezinde kabullenilme ihtiyacı var.

Kabullenilmek için önce insanın kendisini kabul etmesi lazım. İşte o yok sanırım ortamda. Hemen herkes başkalarının kabulüne, saygısına göz dikmiş durumda. Az sayıda istisna var, kendini anlamaya, kabul etmeye, keşfetmeye çalışan.

Ben neredeyim o ayrı bir soru. Çok soruyorum, az yazıyorum, çok okuyorum, az konuşuyorum bu ara. Net olarak bildiğim şeyler fazla değil, soruları nispeten daha iyi biliyorum, en azından cevaplara ihtiyacım olduğundan şüphem yok dolayısıyla. Babam özet olarak “herkese çocukluğundaki hayat daha güzel görünür” derdi. Haklıymış, ama haklılığının ne kadarı büyüdükçe bizim değişmemizden, ne kadarı hep beraber, el birliğiyle hayatı batırmamızdan onu bilemiyorum.

Bu nispeten kısa olacak. İki tane daha başlanmış ama bitiremediğim yazıdan buraya geçtim. Ne, neden, nasıl v.s. derken farkettiğim bir şey var. Bugün (dün oldu ama belli etmemek lazım…) önemli biriyle buluştum, bir miktar aradan sonra. Genelde uzun süre biriyle görüşme fırsatı ele geçmediğinde olduğu gibi, bir sürü konu hakkında konuştuk.

Daha sonra başka iki okul arkadaşımla daha konuştum, işle ilgili başka bir görüşmem oldu. Bütün bunları Tekila beni uyutmak için patisinden geleni ardına koymazken yaptım. Neyse kısa kesme sebebimi hatırlamışken toparlayayım. Sıkıntılar, hayatın problemleri, olumsuzluklar herkesin odağında, herkes kendine göre değerlendirip yorumluyor. Ama olumlu bakışlara, umutlara sahip olanlar bile bunları sorun ve sıkıntı odaklı olarak ifade ediyor. İnsanların sıkıntısız, dertsiz olmalarını umarım ama hayallerdeki hedefleri bile gerçekçi tutmak lazım.

Ben şahsen çok sıkılmış durumdayım, bunca yaygın umutsuzluktan, negatif bakıştan. Siz de sıkılın artık ve çözümlerinizi bulun, en azından arayın hayatınızda…

Bu ara çevremde gittikçe artan bir şekilde motivasyon, amaç, istek, hedef azalması görüyorum. Ortak olarak gördüğüm tek hedef, hayatın olabildiğince değişmeden devam etmesi. Tek kişiye adresleyebileceğim bir problemden çok çevreye yaygın olarak bu eğilimi görüyorum. Birkaç istisna dışında, büyük planları, hedefleri olan pek bir insan kalmadı ortada. Neden, nasıl bilmiyorum. İnsanlar neden bir boşluğa düşüyor, hatta neden bir boşluğa sığınıyorlar bilmiyorum.

Yaş bir faktör değil sanırım. Bir istatistik yapmadım ama çevremdeki insanların yaş bandı 40 yılı geçkin olmalı, yaklaşık +15, -25 yaş gibi. Bu kadar geniş bir yaş bandında ortak olarak gördüğüm trendin yaşla ilgisi olmadığını düşünüyorum.

Sosyal çevre, din, millet, cinsiyet v.s. diğer düşünebildiğim faktörlerde de çevrem ne yazık ki çok belirgin bir karakteristiğe sahip değil. Yani arkadaşlarımın ortak tek özelliği aralarında kafası çalışmayan kimse olmayışı. Onun dışında çoğunu aynı odada birbiriyle yalnız bırakmaya cesaret edemem, tartışma ya da kavga çıkması için uzun bir zaman geçmeyecek kadar farklılar birbirlerinden. Ama son planda bugünlerde ortak olarak hayata daha olumsuz, umutsuz bakan bir yerde görüyorum önemli bir çoğunluğunu, neden olduğunu anlamadan.

Ben neredeyim, onu da çok iyi bilmiyorum. Hayatın kötü gittiği konusunda pek bir şüphem yok ama en azından hala planlar yapıyorum. Eğer bu bir dönüşüm süreciyse, bende devam ediyor. Eğer bu bir dönüşüm süreciyse, başında ve sonunda olan insanlar gördüğüm gibi…

Bu konuda anlatabildiğim, ifade edebildiğim şeylerin ötesinde üzerinde düşünülmesi, anlaşılması gereken çok şey var. Daha temel bir noktadan bakarsak, gerek bu blog’u gerek Quora’da yazdıklarımı neden yazdığım sorusu bile belki de bu merkezin etrafında dönüyor, bir ölçüde. Değişkenlik ve esneklik insan düşüncesinin bence olmazsa olmaz özellikleri ama ciddi bir insan kitlesinin, “düşüncelerinin değiştirilemezliğiyle” övündüğü bir hayatı yaşıyoruz. Ben kendi düşüncelerimdeki değişimi takip etmek istiyorum.

Geçenlerde yazmıştım bir sebeple, “insanı düşündüren arkadaş iyidir” diye. Bu (dün olmuş artık) akşam düşünmeme sebep olacak çok şeyler konuştuğumuz bir arkadaşımla oturduk. Yaşayanlar, yaşananlar, artık yaşamayanlar, yaşanamayan, yaşanamayacak ve hiç doğamamış olanlara kadar çok şeyler masadan geldi geçti. Öncelikle kulağı çınlayanlara: Kulak çınlamasının en iyi ilacı, masada ispat-ı vücut etmekten geçiyor. Hani söylemiş olayım.

Küçükken oyun olarak başlamış, hala devam eden bir alışkanlığım var; Düşünceden düşünceye, konudan konuya atlayarak günü, hayatı, yaşananları konuşulanları değerlendirip üzerinden geçerek eve yürüyordum, her fırsat bulduğumda yaptığım üzere. Yolda fon müziği olarak kulağımda olan, ama bir noktada düşüncelerimin etrafında dönmeye başladığı bir şey dinliyordum.