Babam kitapların köşelerini kıvırarak işaretlememe kızar, ama kendisi önemli yerleri. altını çize çize giderdi. Bu konuda bir türlü ders alamadım. Uzun süre kaldığım yerleri üst köşeden, önemli kısımları alt köşeden kıvırarak işaretlemeye devam ettim. Son zamanlarda önemli yerleri üstten kıvırıp kaldığım yeri kurdele ya da araya bir şeyler koyarak işaretliyorum.
Bugünlerde bu da sorun olmaya başladı. Elimden bırakmak, atmak, evde unutmak için mücadele ettiğim iki üç kitap var, ne yapsam etsem bakıyorum yine çantama girmiş, köşelerine yerleşmiş yola çıkmak için beni bekliyorlar. Böyle bir kedim vardı, kapıdan çıkacağımı anlayınca çantaya çöreklenirdi, bu kitaplar da öyle. Ama yakında biraz daha zorlarsam kitapların tamamını üst köşeden kıvırıp geçmem gerekecek, böylece okunamaz hale getirip rahatlayacağım sanırım. Yaş sıralamasına göre 1850 yılla dokuz ay arası değişen kitaplardan söz ediyorum. Bu durumda orta yaşlı sayılabilecek arkadaştan bir alıntı yaparsam.
Dünya üç beş bilgisizin elinde;
Onlarca her bilgi kendilerinde.
Üzülme; Eşek eşeği beğenir:
Hayır var sana kötü demelerinde.
Dedim: Artık bilgiden yana eksiğim yok;
Şu dünyanın sırrına ermişim az çok.
Derken aklım geldi başıma, bir de baktım:
Ömrüm gelip geçmiş,hiçbir şey bildiğim yok.
Demiş Hayyam, şarapla şiir arasında gidip gelirken. Ders almak lazım…
