Ufacıkken bile anneler gününü sevmezdim. Prensip meselesi falan da değil. Benden beklemeyeceğiniz (belki de bekleyeceğiniz, bilemedim) kadar utangaç bir çocuk olarak anneme onu sevdiğimi söylemeye utanırdım. Babam da bir iki denemeden sonra “can çıkar, huy çıkmaz” dedi sanırım. Zaten küçükken en sık duyduğum laflardan biridir, genel olarak huysuzluğumla ilgili şüphe yoktu.
Çok zaman geçti gitti. Annemin kıymetini sonunda anladığımı sanmaya başlamışken, öyle olmadığını ancak bir sabah ofiste otururken telefon etsem açılmayacağını fark ettiğimde gördüm.
Annemin yaşlı fotoğraflarını sevmiyorum. Sanırım yaşayamadığı gençliğine özlemi bulaşmış bana da.
Ne gereksiz bir şey bu anneler günü….
