Sabah teyzem aradı. Ailenin asosyal ve küçük çocuğu olarak katılmadığım WhatsApp grubundan amcamın vefat haberi gelmiş. Teyzeler böyle şeyler için işte, “bu telaşta seni unuturlar” diye telefon etmiş. Bir kişi daha eksilirken hayatımızdan konudan haberdar oldum böylece.
Hakkında söylenebilecek çok şey var. Kesin olan şu ki, iyi adamdı. Her ne kadar neşesini alamadıysam da -bir insanın 80 küsur yaşında prostatla ilgili kaç farklı şaka yapabileceğini bilemezsiniz- amcamdı. Gevezelik ve çocukça halimi ondan aldığıma dair iddialar kuvvetlidir aile içinde. Ne demeli bilmem ki. Ailenin fotoğraf arşivinin ciddi kısmı bende. Pek çok fotoğrafta aramızda kalan tek kişi oydu. Artık o fotoğraflar geçmiş gitmişlerin resimleri oldu.
Sanırım amcamı hatırlamak için bu halini göz önüne getirmeyi tercih edeceğim. Benim bu yaşımdan gençken ve olgunken de hatırlıyorum ama sonuçta babaannemi çok severdi, onun da ilk çocuğu, bağları kuvvetliydi gerçekten. Babaannem 17-18 yaşındayken kucağına almış, ölene kadar birbirlerine destektiler…
Gidenler gidiyor, biz arkalarından bakarken…
