Geçenlerde twitter’da ilgiyle takip ettiğim biri “son zamanlarda hangi filmleri alkışladığımızı” sormuştu. Sanırım bu sorunun verdiği algı seçiciliğiyle de kısa süre ardından “yönetmen görmedikten sonra” neden alkışlanıldığının sorulduğu bir yazı okudum. Bazen konular birbirine ilham oluyor ve çok atlaya atlaya gidiyorum, bu sefer biraz daha derli toplu olarak bakarak:
Yanlış hatırlamıyorsam Japonya’da olacak, seyircinin bir filmin ardından ses çıkarmadan oturması filme, yönetmene saygı gösterisinin en üst seviyesi olarak kabul ediliyormuş. Belki örnek alsak altındaki temel felsefeyi, Dünya’nın geri kalanında hayatımız daha güzel olabilirdi.
Öte yandan futbol maçı seyrederken duygularını açık açık olarak ifade etmekten çekinmeyen toplum yapımızın neredeyse diğer bütün sosyal ortamlarda maskeler, örtüler, tüller altında duygularını anlatmayı geçtim, “evet” ya da “hayır” demekten çekinen garip bir yapısı var. Genelde de kibarlık olarak etiketlenen bu hareket tarzı bence aslında toplumsal yalancılıktan başka bir şey değil.
