Boşluk, değişim ve arkadaşlar

Bu ara çevremde gittikçe artan bir şekilde motivasyon, amaç, istek, hedef azalması görüyorum. Ortak olarak gördüğüm tek hedef, hayatın olabildiğince değişmeden devam etmesi. Tek kişiye adresleyebileceğim bir problemden çok çevreye yaygın olarak bu eğilimi görüyorum. Birkaç istisna dışında, büyük planları, hedefleri olan pek bir insan kalmadı ortada. Neden, nasıl bilmiyorum. İnsanlar neden bir boşluğa düşüyor, hatta neden bir boşluğa sığınıyorlar bilmiyorum.

Yaş bir faktör değil sanırım. Bir istatistik yapmadım ama çevremdeki insanların yaş bandı 40 yılı geçkin olmalı, yaklaşık +15, -25 yaş gibi. Bu kadar geniş bir yaş bandında ortak olarak gördüğüm trendin yaşla ilgisi olmadığını düşünüyorum.

Sosyal çevre, din, millet, cinsiyet v.s. diğer düşünebildiğim faktörlerde de çevrem ne yazık ki çok belirgin bir karakteristiğe sahip değil. Yani arkadaşlarımın ortak tek özelliği aralarında kafası çalışmayan kimse olmayışı. Onun dışında çoğunu aynı odada birbiriyle yalnız bırakmaya cesaret edemem, tartışma ya da kavga çıkması için uzun bir zaman geçmeyecek kadar farklılar birbirlerinden. Ama son planda bugünlerde ortak olarak hayata daha olumsuz, umutsuz bakan bir yerde görüyorum önemli bir çoğunluğunu, neden olduğunu anlamadan.

Ben neredeyim, onu da çok iyi bilmiyorum. Hayatın kötü gittiği konusunda pek bir şüphem yok ama en azından hala planlar yapıyorum. Eğer bu bir dönüşüm süreciyse, bende devam ediyor. Eğer bu bir dönüşüm süreciyse, başında ve sonunda olan insanlar gördüğüm gibi…

Bu konuda anlatabildiğim, ifade edebildiğim şeylerin ötesinde üzerinde düşünülmesi, anlaşılması gereken çok şey var. Daha temel bir noktadan bakarsak, gerek bu blog’u gerek Quora’da yazdıklarımı neden yazdığım sorusu bile belki de bu merkezin etrafında dönüyor, bir ölçüde. Değişkenlik ve esneklik insan düşüncesinin bence olmazsa olmaz özellikleri ama ciddi bir insan kitlesinin, “düşüncelerinin değiştirilemezliğiyle” övündüğü bir hayatı yaşıyoruz. Ben kendi düşüncelerimdeki değişimi takip etmek istiyorum.